Allah SWT ngadawuh:
"yà ayyuhhal ladzìna àmanù là yaskhor qoumum ming qoumin 'asà ay yakùnù khoirom minhhum wa là nisàum min nisà-in 'asà ay yakunna khoirom minhhunna wa là talmizù angfusakum wa là
tanà bazù bil alqòbi bi-sal ìsmul fusùqu ba'dal ìmàni wa mal lam yatub fa-ùla-ika hhumuzhòlimùn".
"Heh jalma-jalma nu ariman, ulah arek ngahina ka batur, lantaran bisa jadi nu dihina teh leuwih alus ti maneh (boh awewe atawa lalaki). Ulah arek silih carekan jeung sasama, ulah ngagentraan ku sebutan anu goreng. Ngaran nu panggoreng-gorengna nyaeta pasek saba'da iman. Sing saha anu embung tobat, eta teh jalma aniaya".
(Al-Hujarat 11).
-
Ulah arek ngahina jeung nyaci, sabab boa teuing alus nu dipikangewa tinimbang nu mikangewa. Boa alus nu dicacad batan nu nyacad. Boa alus nu dihina batan nu ngahina. Pikeun ngabendung eta, piceun rasa: alus urang batur goreng, rasa cukup tukang ibadah, nyangka salah bae ka batur, jeung sok agul. Pikeun nga-erem-na nyaeta bersih ati ikhlas rasa.
Poma ulah ngalakukeun ibadah dibarengan ku takabur, ria, ujub jeung puyak-poyok, alatan ibadahna bisa teu jadi.
Mun mah dihina, wayahna kudu sabar. Kusababiyahna sabarna eta, sugan we nu ngahina bisa eling deui. Mun mah kakara dipoyok geus ambek, mangka moal aya eureuna.
Mun dihina, pek geura urang teh cicing. Mun dipoyok, pek geura urang teh repeh, tangtu geura aya Perbaikan. Rek kusaha deui atuh dirasakeunana sabar jeung tawekal teh lamun lain ku diri urang sorangan mah.
Tembongkeun sabar jeung antep kana panghina jeung pamoyok batur.
Hasilna tina sabar, nyaeta repeh-rapih mashlahat lahir batin.
Thorekat ieu ulah dipake galideur deui sabab ngarupakeun tugas ti Allah parentah ti Nabi. Mun dipake galideur, tangtu moal aya hasilna.
Nabi SAW ngadawuh:
"allòhhu robbuna wa robbukum lanà amalunà wa lakum amalukum là hujjata bainanà wa bainakum".
"Allah Pangeran urang sarerea. Amal urang keur urang, amal batur keur batur. Ulah jadi papaseaan di antara urang sarerea".
Omat ulah pacekcokan, eta teh cacad tina amal, matak rungkad amal.
Geura urang nyonto ka Nabi, nalika tabligh di To'if, anjeuna ditalenggoran dugi kabaloboran getih, teras ditawisan ku malaikat supados eta jalma anu nalenggoran teh diancurkeun, ari walerna: "Heh malaikat, lamun eta jalma diancurkeun, kumaha teuing engke anakna? Upama bapana ayeuna embungeun, susuganan atuh incuna daekeun". Tah kitu tabahna Rosululloh SAW.
Jalankeun syareat, thorekat, hakekat jeung ma'rifat, ngarah ngeusi badana, ngeusi nyawana, ngeusi rasanana, jeung ngeusi rasaning rasana. Alat keur ngeusikeunana nyaeta Inget Ka Allah Dzikir Ka Pangeran.
Eusikeun eta dzikir kana tiap-tiap lathifah, tina qolbi, ruhi, sirri, khofi, akhfa, nafsi dugi ka qolab, bulu, kulit, daging, tulang, sumsum, urat jeung getih pinuh ku rasa dzikir.
Eta dzikir moal ngeusi mun tetep balangah.
Ibadahkeun badan kucara ngalaksanakeun fiqih.
Ibadahkeun nyawa kucara ngalaksanakeun tasawuf.
Ibadahkeun rasa kucara ngalaksanakeun tauhid.
Ibadahkeun rasaning rasa kucaraning yaqin sayaqin yaqina.
Teu kasebut yaqin upama can bener-bener percayana, sakapeung percaya, sakapeung cangcaya. Eta teh hartina kosong. Mun keur loba duit percaya sagala meunang Allah, tapi mun keur teu boga duit cangcaya ka Pangeran.
Keur ningkatkeun yaqin, mangka dzikirna kudu sumarambah kana tiap-tiap lathifah ngarah ningkat kana muroqobah.
Isro Mi'roj teh ngandung harti:
Isro:
Lumampah Terus Pantang Mundur.
Mi'roj: Naek-naek terus naek.
Hartina Isro Mi'roj teh nyaeta ngalampahkeun ibadah nu teu aya eureuna.
Rek kumaha lumampah dina ibadah anu teu eureun-eureun mun dina dzikir ge sok dipake ngalamun, kulantaran kitu kudu:
"ud khulù fìs silmi kàffah".
"Asup kana islam sagemblengna".
(Al-Baqoroh 208).
....nyaeta rasa sumerah ka Pangeran, nyanggakeun ka
Pangeran, nyerahkeun ka Pangeran.
Amal urang gumantung kana penyerahanana:
"inna sholàti wa nusukì wa mahyàya wa mamàti lillàhi robbil 'àlamìn".
"Saestuna sholat abdi, ibadah abdi, hirup abdi, maot abdi masrahkeun ka Gusti Pangeran sakabeh alam".
(Du'a Iftitah).
Pentingna dzikir sing dugi ka aya sorana, ngarah timbul resep. Geuning dawuhan Nabi SAW:
"Alàmatu hubbillàhhi hubbu dzikrillahh".
"Cirina resep ka Allah teh nyeta resep dzikir ka Allah".
Naha nu sok dzikir tos timbul resepna? Mun mah samenit resep sajam teu resep mah can kasebut resep. Kakara ge narik dzikir 3 ka 4-na tos Sayyiduna mah can kaasup resep, lain tara dzikir tapi can resep kana dzikir.
Rasa resep bisa timbul alatan ditumanan. Ari tos resep mah sok ngancik ma'rifat, nyaeta nyerah kabeh ka Pangeran, boh dina keur ibadah, cacak-cacak dina keur dahar-nginum ge atawa keur naon bae teu weleh raga katut nyawa dipasrahkeun ka Pangeran.
Nu ngarana pasrah teh lain badan mendekong hate nukang.
Prak pigawe Thorekat Qodiriyah Naqsyabandiyah
ieu teh kalawan enya-enya sanajan ngan kakara rubuh-rubuh gedang ge syareat mah urang pake, sanajan ngan ukur maca-maca bae mah thorekat dijalankeun, sangkan eta syareat jeung thorekatna, badan jeung hatena ngocor kana Lillàhi Ta'àla.
Jalma anu Lillàhi ta'ala teh nyaeta jalma anu salawasna hatena eling dzikir ka Gusti Alah, sakumaha dawuhan Nabi SAW:
"dzikrul khofi afdholu ming dzikril jahri sabi'ina du'fan".
"Dzikir khofi leuwih utama tibatan dzikir jahar, 70 tikeleun alusna".
(HR.Baihaqi).
Dawuhanana deui:
"là tasma'ul hafadho".
"Teu kadangueun ku Malaikat Hafadho".
Teu kadangu, teu katulis jeung teu kacatet, anging Allah anu ngadangu, anu nulis jeung anu nyatet.
Amal anu lali tina
dzikir khofi, mangka Allah ngadawuh:
"Euweuh gening lillahi-na teh? Euweuh gening ka Aing mah?".
Kapan upama kitu teh dibalikeun deui amal urang teh, malah ditenggorkeun kana beungeutna nu boga amal, sabab pinuh ku ria, ujub jeung takabur.
Pikeun jalma nu geus diasupan dzikir khofi kudu "idzabtuliya shobaro wa idza u'thiya syakaro".
"Di mana datang musibah kudu sabar, di mana datang bungah kudu syukuran".
Mun datang musibah, harita keneh kudu karasa yen musibah teh ti Allah, teu kudu ditalengteng deui. Kadongdora atuh mun kapanggihna geus 8 poe atawa saba'dana nyiksa anak jeung pamajikan, bari teu pira musibahna, pedah pare ku beurit.
Mun datang bungah, harita keneh syukuran ka Allah.
Mun geus ajeg dzikir khofina mah, datang musibah sabar, datang bungah syukur, sabab geus ngarasa yen awak sorangan ge loba salahna.
Kaunggel dina hadits qudsi:
"Sing saha nu teu pasrah sumerah kana papasten ti Kami, sing saha nu rek teu sabar kana sagala balai ti Kami, sing saha nu teu syukur tumarima kana anugrah ti Kami, pek bijil ti kolong langit Kami, pek neangan deui Pangeran lain ti Kami".
Sakitu sangetna bendu Allah teh alatan teu tepung rasa urang kana rasa lillah, margi Allah tos ngadawuh dina hadits qudsi:
"Kami teh ingetkeuneun manusa, rasakeuneun manusa, manusa ge rasa ti Kami. Pek rasakeun sagala ge, da kabeh ge beunang Allah".
Dibere kieu lain, dibere kitu lain, atuh mun kitu mah hayang lain.
Pikeun miceun musibat, pek ancikeun dzikir khofi sina sumarambah kana tulang nepi kana sumsum, ameh salawasna asa kaintip terus ku Allah, tah eta anu disebut muroqobah teh.
Eta dzikir pigawe enya-enya pikeun ngeusian rasa, ulah dugi karewong ku sagala aturan. Mun manggih kanyeri atawa kasusah, anggap bae lalab rumbah, sambara ti Allah pikeun ngalatih diri urang.
-
Inti Sari Wejangan Pangersa Abah, Sya'ban 1393 H.
-
ieu teh kalawan enya-enya sanajan ngan kakara rubuh-rubuh gedang ge syareat mah urang pake, sanajan ngan ukur maca-maca bae mah thorekat dijalankeun, sangkan eta syareat jeung thorekatna, badan jeung hatena ngocor kana Lillàhi Ta'àla.
Jalma anu Lillàhi ta'ala teh nyaeta jalma anu salawasna hatena eling dzikir ka Gusti Alah, sakumaha dawuhan Nabi SAW:
"dzikrul khofi afdholu ming dzikril jahri sabi'ina du'fan".
"Dzikir khofi leuwih utama tibatan dzikir jahar, 70 tikeleun alusna".
(HR.Baihaqi).
Dawuhanana deui:
"là tasma'ul hafadho".
"Teu kadangueun ku Malaikat Hafadho".
Teu kadangu, teu katulis jeung teu kacatet, anging Allah anu ngadangu, anu nulis jeung anu nyatet.
Amal anu lali tina
dzikir khofi, mangka Allah ngadawuh:
"Euweuh gening lillahi-na teh? Euweuh gening ka Aing mah?".
Kapan upama kitu teh dibalikeun deui amal urang teh, malah ditenggorkeun kana beungeutna nu boga amal, sabab pinuh ku ria, ujub jeung takabur.
Pikeun jalma nu geus diasupan dzikir khofi kudu "idzabtuliya shobaro wa idza u'thiya syakaro".
"Di mana datang musibah kudu sabar, di mana datang bungah kudu syukuran".
Mun datang musibah, harita keneh kudu karasa yen musibah teh ti Allah, teu kudu ditalengteng deui. Kadongdora atuh mun kapanggihna geus 8 poe atawa saba'dana nyiksa anak jeung pamajikan, bari teu pira musibahna, pedah pare ku beurit.
Mun datang bungah, harita keneh syukuran ka Allah.
Mun geus ajeg dzikir khofina mah, datang musibah sabar, datang bungah syukur, sabab geus ngarasa yen awak sorangan ge loba salahna.
Kaunggel dina hadits qudsi:
"Sing saha nu teu pasrah sumerah kana papasten ti Kami, sing saha nu rek teu sabar kana sagala balai ti Kami, sing saha nu teu syukur tumarima kana anugrah ti Kami, pek bijil ti kolong langit Kami, pek neangan deui Pangeran lain ti Kami".
Sakitu sangetna bendu Allah teh alatan teu tepung rasa urang kana rasa lillah, margi Allah tos ngadawuh dina hadits qudsi:
"Kami teh ingetkeuneun manusa, rasakeuneun manusa, manusa ge rasa ti Kami. Pek rasakeun sagala ge, da kabeh ge beunang Allah".
Dibere kieu lain, dibere kitu lain, atuh mun kitu mah hayang lain.
Pikeun miceun musibat, pek ancikeun dzikir khofi sina sumarambah kana tulang nepi kana sumsum, ameh salawasna asa kaintip terus ku Allah, tah eta anu disebut muroqobah teh.
Eta dzikir pigawe enya-enya pikeun ngeusian rasa, ulah dugi karewong ku sagala aturan. Mun manggih kanyeri atawa kasusah, anggap bae lalab rumbah, sambara ti Allah pikeun ngalatih diri urang.
-
Inti Sari Wejangan Pangersa Abah, Sya'ban 1393 H.
-
Jalma Anu Lolong
Allah SWT parantos ngadawuh:
"wa mang kàna fì hhadzihhì a'mà fahhuwa fil akhiroti a'mà wa adlollu sabìlà".
(Saha jalma anu di dunyana lolong, mangka di akheratna ge lolong, sasar jalana)
(Al-Isro 72)
Nu dimaksud lolong di dunya teh nyaeta lolong panon hatena.
Sulton Auliya netelakeun, yen pangna lolong atina teh kusabab atina bodo, tegesna nyaho kana perkara anu sae, tapi teu daek dilaksanakeun. Tah nu kitu teh bodo ngarana.
Anu margi jadi bodo teh alatan jiwana dibawa ku parentah nafsu anu sok mawa kangedulan, contona dina sholat, karepna mah hayangna teh diengke-engke, sumawonten dina tahajud, aya ngorejat mung ukur malik tina ngidul jadi ngaler, padahal sholat tahajud teh pangmimitina ibadah nu diayakeun ku Gusti Allah samemeh sholat anu 5 waktos.
Kangge ngahirup-hirup dina ibadah, saparantos netepan maghrib, rengse wiridan, teraskeun ku sholat sunat kangge mapag waku isya, ulah diselang heula ngadu bako. Saterusna, ba'da isya sanghareupkeun niat pikeun tahajud. Mun mah ba'da isya bade diskusi nambihan pangaweruh, mangga bae, asal, di mana tos nincak jam 12 teng, enggal tahajud. Rengse tahajud kenging teras kulem. Kucara kitu urang tiasa langkung babari ngalaksanakeun tahajud. Eta cenah, pedah memeh tahajud teh kudu kulem heula, atuh urang anggap bae hate nu lali ka Pangeran teh sami jeung sare. Kumargi kitu, bade kulem heula sae, teu kulem ge sae.
Pikeun manusa anu ngaji kana diri, terang kasaha nya ibadahna, timana nya hirupna, timana sareng saha nu ngarizkianana, saha anu ngajamin tuang leueutna, tah nu kitu teh pinter atina.
Prak geura jalankeun sagala rupi kasaean, geura etang sareng emutan sarta raoskeun diri salira, samemeh ngetang sareng ngemut-ngemut anu sanes, samemeh janten saksi ka diri nu sanes.
Urang kudu uninga, yen hawa nafsu anu nyandak sasar sareng cilaka. Anu nyebabkeun bodo sareng lolong teh: takabur, ambek, ngunek-ngunek, hasud, koret, ujub, ngupat, ngadu-ngadu sareng bohong.
Dina ati kedah diraoskeun kumaha akbarna Pangeran, dina kabeungharanana, kaagunganana sareng sagala kasampurnaan Pangeran, supados urang ulah takabur.
Nu koret teh lain nu beunghar bae, nu teu beunghar ge ari koret mah sok aya bae, contona nu pinter, sok koret ku elmuna.
Sangkan ulah ujub, mangka sagala padamelan kedah disarengan ku Lillahi Ta'ala, sarta kawitan ku maos Bismillah.
Landongna pikeun ngubaran panyawat bodo jeung lolong nyaeta ulah pegat-pegat dzikrullah.
-
Dicutat tina Manaqiban Suryalaya
22 Oktoaer 1969/11 Sya'ban 1389 H.
-
"wa mang kàna fì hhadzihhì a'mà fahhuwa fil akhiroti a'mà wa adlollu sabìlà".
(Saha jalma anu di dunyana lolong, mangka di akheratna ge lolong, sasar jalana)
(Al-Isro 72)
Nu dimaksud lolong di dunya teh nyaeta lolong panon hatena.
Sulton Auliya netelakeun, yen pangna lolong atina teh kusabab atina bodo, tegesna nyaho kana perkara anu sae, tapi teu daek dilaksanakeun. Tah nu kitu teh bodo ngarana.
Anu margi jadi bodo teh alatan jiwana dibawa ku parentah nafsu anu sok mawa kangedulan, contona dina sholat, karepna mah hayangna teh diengke-engke, sumawonten dina tahajud, aya ngorejat mung ukur malik tina ngidul jadi ngaler, padahal sholat tahajud teh pangmimitina ibadah nu diayakeun ku Gusti Allah samemeh sholat anu 5 waktos.
Kangge ngahirup-hirup dina ibadah, saparantos netepan maghrib, rengse wiridan, teraskeun ku sholat sunat kangge mapag waku isya, ulah diselang heula ngadu bako. Saterusna, ba'da isya sanghareupkeun niat pikeun tahajud. Mun mah ba'da isya bade diskusi nambihan pangaweruh, mangga bae, asal, di mana tos nincak jam 12 teng, enggal tahajud. Rengse tahajud kenging teras kulem. Kucara kitu urang tiasa langkung babari ngalaksanakeun tahajud. Eta cenah, pedah memeh tahajud teh kudu kulem heula, atuh urang anggap bae hate nu lali ka Pangeran teh sami jeung sare. Kumargi kitu, bade kulem heula sae, teu kulem ge sae.
Pikeun manusa anu ngaji kana diri, terang kasaha nya ibadahna, timana nya hirupna, timana sareng saha nu ngarizkianana, saha anu ngajamin tuang leueutna, tah nu kitu teh pinter atina.
Prak geura jalankeun sagala rupi kasaean, geura etang sareng emutan sarta raoskeun diri salira, samemeh ngetang sareng ngemut-ngemut anu sanes, samemeh janten saksi ka diri nu sanes.
Urang kudu uninga, yen hawa nafsu anu nyandak sasar sareng cilaka. Anu nyebabkeun bodo sareng lolong teh: takabur, ambek, ngunek-ngunek, hasud, koret, ujub, ngupat, ngadu-ngadu sareng bohong.
Dina ati kedah diraoskeun kumaha akbarna Pangeran, dina kabeungharanana, kaagunganana sareng sagala kasampurnaan Pangeran, supados urang ulah takabur.
Nu koret teh lain nu beunghar bae, nu teu beunghar ge ari koret mah sok aya bae, contona nu pinter, sok koret ku elmuna.
Sangkan ulah ujub, mangka sagala padamelan kedah disarengan ku Lillahi Ta'ala, sarta kawitan ku maos Bismillah.
Landongna pikeun ngubaran panyawat bodo jeung lolong nyaeta ulah pegat-pegat dzikrullah.
-
Dicutat tina Manaqiban Suryalaya
22 Oktoaer 1969/11 Sya'ban 1389 H.
-
Harta Jeung Kulawarga
HARTA BANDA JEUNG KULAWARGA KUDU SAIMBANG JEUNG IBADAHNA
Motto:
"He jalma-jalma anu ariman, ulah katungkulkeun ku harta banda jeung kulawarga maraneh, nepi ka poho ka Alloh. Sing saha nu kitu, eta teh jalma nu rugi".
(Al-Munafiqun:9)
Urang teh teu tiasa pisah tina harta banda jeung kulawarga, tapi ulah katungkulkeun ku eta perkara nepi ka mopohokeun kana ibadah jeung eling ka Allah.
Eta ayat kudu dijadikeun bahan ukuran pikeun salira urang sateuacan diukur ku batur.
Sanajan urang teu beunghar, tetep we urang teh teu lesot tina dunya sanajan saeutik, sanajan teu boga anak, tetep we ibu rama atawa dulur mah boga. Tah eta teh disebutna harta banda jeung kulawarga tea.
Agama oge nganjurkeun kudu ngamumule kana harta banda sareng kulawarga, tapi kudu disaimbangkeun jeung ngabdi ka Pangeran, malah dina ngamumulena eta harta sareng kulawarga teh kedah dumasar kana ibadah ka Pangeran.
Uzlah ka leuweung anu dumasar alim diganggu ku harta jeung kulawarga, eta teh disebutna seuseuneueun, sabab hirup di tempat nu singkur jauh ti batur, encan puguh bisa lesot tina harta sanajan saeutik. Kitu deui hate can puguh bisa lesot tina ingetan ka kulawarga. Nu puguh mah kawajiban-kawajiban ka kulawarga sareng ka masyarakat ditinggalkeun. Ibadahna oge can puguh jongjon.
Kumargi kitu, prak cicing di tengah-tengah harta banda jeung kulawarga, prak usaha pikeun nambahan harta banda, pikeun kajembaran kulawarga, tapi imbangan ku ibadah ka Pangeran, ku tho'at, ku taqwa ka Nu Maha Kawasa.
Ayat anu diluhur mertelakeun yen ulah hayoh-hayohan ibadah bari teu usaha pikeun nyumponan kaperluan hirup kulawarga. Oge ibadah teu meunang diengke-engke, engke we mun geus beunghar, engke mun umur geus 40 taun, engke mun geus sehat jeung sajabana. Kumaha mun ku Pangeran teu diparengkeun? Jadi ibadah teh kudu dilaksanakeun ti ayeuna keneh, mumpung can beunghar, mumpung can umur 40 taun, mumpung can sehat, da mun geus beunghar mah can tangtu daek ibadah, riweuh ngajaga harta sieun beak, da geus umur 40 taun mah can tangtu bisa ibadah kulantaran awak loba kasakit, encok tea, tuur leuleus tea jeung sajabana, da geus sehat mah can tangtu bisa ibadah alatan ari geus sehat mah tara inget kana pimaoteun. Jadi prung ngurus harta jeung kulawarga jeung ibadah ti ayeuna jeung saterusna satungtung urang rumingkang di pawenangan.
Keur ngurus harta, kulawarga jeung ibadah teh gunakeun naon nu aya dina diri urang jeung sacukupna nu aya, ulah maksakeun leuwih ti kamampuan, sabab ari prinsip Qona'ah teh nyaeta ngarasa cukup ku rizki, tegesna cukup dina saeutikna atawa dina lobana.
Dina ibadah moal ujug-ujug bisa jeung ikhlas, malah ibadah teh sok dimimitian ku karana pamrih jeung karana olih, keun bae heulaanan. Terus pigawe eta ibadah keur ngalatih diri, ngalatih tuman, ngalatih rido jeung ikhlas karna parentahan ti Allah.
Alat latihana sangkan manah tiasa ikhlas sareng lillah, nyaeta getol ngucapkeun Kalimah Thoyyibah nepi karaos eunteup dina rasa, sahingga timbul kasaimbangan antara mikameumeut kana harta jeung kulawarga jeung mikameumeut ka Allah. Matak eta kalimah teh disebutna Kalimah Timbangan.
Dawuhan Nabi SAW:
"Teu aya deui kalimah nu paling utama kajaba La Ilaha Illallah. Malah mun ditimbang ku dunya ge, tetep bae abot keneh kalimah thoyyibah".
Timbang diri urang, kulawarga, harta jeung ibadah ku kalimah thoyyibah samemeh jaga ditimbang di yaumal hisab ku cara dina rengse sholat kudu daek dzikir bari nangtung, bari diuk jeung bari ngagoler. Alhasil mangka sok tembong ciri dina budi parangina, nyaeta cageur-bageur.
-
Dicutat tina tausiyahna Syekh Ahmad Shohibul Wafa Tajul Arifin dina manaqib di Masjid Sirrul Asror Pondok Pesantren Suryalaya ping 10 April 1970 M/11 Shofar 1390 H.
-
Abdul Ghoets
Motto:
"He jalma-jalma anu ariman, ulah katungkulkeun ku harta banda jeung kulawarga maraneh, nepi ka poho ka Alloh. Sing saha nu kitu, eta teh jalma nu rugi".
(Al-Munafiqun:9)
Urang teh teu tiasa pisah tina harta banda jeung kulawarga, tapi ulah katungkulkeun ku eta perkara nepi ka mopohokeun kana ibadah jeung eling ka Allah.
Eta ayat kudu dijadikeun bahan ukuran pikeun salira urang sateuacan diukur ku batur.
Sanajan urang teu beunghar, tetep we urang teh teu lesot tina dunya sanajan saeutik, sanajan teu boga anak, tetep we ibu rama atawa dulur mah boga. Tah eta teh disebutna harta banda jeung kulawarga tea.
Agama oge nganjurkeun kudu ngamumule kana harta banda sareng kulawarga, tapi kudu disaimbangkeun jeung ngabdi ka Pangeran, malah dina ngamumulena eta harta sareng kulawarga teh kedah dumasar kana ibadah ka Pangeran.
Uzlah ka leuweung anu dumasar alim diganggu ku harta jeung kulawarga, eta teh disebutna seuseuneueun, sabab hirup di tempat nu singkur jauh ti batur, encan puguh bisa lesot tina harta sanajan saeutik. Kitu deui hate can puguh bisa lesot tina ingetan ka kulawarga. Nu puguh mah kawajiban-kawajiban ka kulawarga sareng ka masyarakat ditinggalkeun. Ibadahna oge can puguh jongjon.
Kumargi kitu, prak cicing di tengah-tengah harta banda jeung kulawarga, prak usaha pikeun nambahan harta banda, pikeun kajembaran kulawarga, tapi imbangan ku ibadah ka Pangeran, ku tho'at, ku taqwa ka Nu Maha Kawasa.
Ayat anu diluhur mertelakeun yen ulah hayoh-hayohan ibadah bari teu usaha pikeun nyumponan kaperluan hirup kulawarga. Oge ibadah teu meunang diengke-engke, engke we mun geus beunghar, engke mun umur geus 40 taun, engke mun geus sehat jeung sajabana. Kumaha mun ku Pangeran teu diparengkeun? Jadi ibadah teh kudu dilaksanakeun ti ayeuna keneh, mumpung can beunghar, mumpung can umur 40 taun, mumpung can sehat, da mun geus beunghar mah can tangtu daek ibadah, riweuh ngajaga harta sieun beak, da geus umur 40 taun mah can tangtu bisa ibadah kulantaran awak loba kasakit, encok tea, tuur leuleus tea jeung sajabana, da geus sehat mah can tangtu bisa ibadah alatan ari geus sehat mah tara inget kana pimaoteun. Jadi prung ngurus harta jeung kulawarga jeung ibadah ti ayeuna jeung saterusna satungtung urang rumingkang di pawenangan.
Keur ngurus harta, kulawarga jeung ibadah teh gunakeun naon nu aya dina diri urang jeung sacukupna nu aya, ulah maksakeun leuwih ti kamampuan, sabab ari prinsip Qona'ah teh nyaeta ngarasa cukup ku rizki, tegesna cukup dina saeutikna atawa dina lobana.
Dina ibadah moal ujug-ujug bisa jeung ikhlas, malah ibadah teh sok dimimitian ku karana pamrih jeung karana olih, keun bae heulaanan. Terus pigawe eta ibadah keur ngalatih diri, ngalatih tuman, ngalatih rido jeung ikhlas karna parentahan ti Allah.
Alat latihana sangkan manah tiasa ikhlas sareng lillah, nyaeta getol ngucapkeun Kalimah Thoyyibah nepi karaos eunteup dina rasa, sahingga timbul kasaimbangan antara mikameumeut kana harta jeung kulawarga jeung mikameumeut ka Allah. Matak eta kalimah teh disebutna Kalimah Timbangan.
Dawuhan Nabi SAW:
"Teu aya deui kalimah nu paling utama kajaba La Ilaha Illallah. Malah mun ditimbang ku dunya ge, tetep bae abot keneh kalimah thoyyibah".
Timbang diri urang, kulawarga, harta jeung ibadah ku kalimah thoyyibah samemeh jaga ditimbang di yaumal hisab ku cara dina rengse sholat kudu daek dzikir bari nangtung, bari diuk jeung bari ngagoler. Alhasil mangka sok tembong ciri dina budi parangina, nyaeta cageur-bageur.
-
Dicutat tina tausiyahna Syekh Ahmad Shohibul Wafa Tajul Arifin dina manaqib di Masjid Sirrul Asror Pondok Pesantren Suryalaya ping 10 April 1970 M/11 Shofar 1390 H.
-
Abdul Ghoets
Langganan:
Postingan (Atom)