Prak pigawe Thorekat Qodiriyah Naqsyabandiyah
ieu teh kalawan enya-enya sanajan ngan kakara rubuh-rubuh gedang ge syareat mah urang pake, sanajan ngan ukur maca-maca bae mah thorekat dijalankeun, sangkan eta syareat jeung thorekatna, badan jeung hatena ngocor kana Lillàhi Ta'àla.

Jalma anu Lillàhi ta'ala teh nyaeta jalma anu salawasna hatena eling dzikir ka Gusti Alah, sakumaha dawuhan Nabi SAW:
"dzikrul khofi afdholu ming dzikril jahri sabi'ina du'fan".

"Dzikir khofi leuwih utama tibatan dzikir jahar, 70 tikeleun alusna".
(HR.Baihaqi).

Dawuhanana deui:
"là tasma'ul hafadho".

"Teu kadangueun ku Malaikat Hafadho".

Teu kadangu, teu katulis jeung teu kacatet, anging Allah anu ngadangu, anu nulis jeung anu nyatet.

Amal anu lali tina
dzikir khofi, mangka Allah ngadawuh:
"Euweuh gening lillahi-na teh? Euweuh gening ka Aing mah?".

Kapan upama kitu teh dibalikeun deui amal urang teh, malah ditenggorkeun kana beungeutna nu boga amal, sabab pinuh ku ria, ujub jeung takabur.

Pikeun jalma nu geus diasupan dzikir khofi kudu "idzabtuliya shobaro wa idza u'thiya syakaro".

"Di mana datang musibah kudu sabar, di mana datang bungah kudu syukuran".

Mun datang musibah, harita keneh kudu karasa yen musibah teh ti Allah, teu kudu ditalengteng deui. Kadongdora atuh mun kapanggihna geus 8 poe atawa saba'dana nyiksa anak jeung pamajikan, bari teu pira musibahna, pedah pare ku beurit.

Mun datang bungah, harita keneh syukuran ka Allah.

Mun geus ajeg dzikir khofina mah, datang musibah sabar, datang bungah syukur, sabab geus ngarasa yen awak sorangan ge loba salahna.

Kaunggel dina hadits qudsi:
"Sing saha nu teu pasrah sumerah kana papasten ti Kami, sing saha nu rek teu sabar kana sagala balai ti Kami, sing saha nu teu syukur tumarima kana anugrah ti Kami, pek bijil ti kolong langit Kami, pek neangan deui Pangeran lain ti Kami".

Sakitu sangetna bendu Allah teh alatan teu tepung rasa urang kana rasa lillah, margi Allah tos ngadawuh dina hadits qudsi:
"Kami teh ingetkeuneun manusa, rasakeuneun manusa, manusa ge rasa ti Kami. Pek rasakeun sagala ge, da kabeh ge beunang Allah".

Dibere kieu lain, dibere kitu lain, atuh mun kitu mah hayang lain.

Pikeun miceun musibat, pek ancikeun dzikir khofi sina sumarambah kana tulang nepi kana sumsum, ameh salawasna asa kaintip terus ku Allah, tah eta anu disebut muroqobah teh.

Eta dzikir pigawe enya-enya pikeun ngeusian rasa, ulah dugi karewong ku sagala aturan. Mun manggih kanyeri atawa kasusah, anggap bae lalab rumbah, sambara ti Allah pikeun ngalatih diri urang.
-
Inti Sari Wejangan Pangersa Abah, Sya'ban 1393 H.
-